آدم همیشه در سفر در موقعیت های تازه قرار می گیرد . سفر تجربه دیدن تازه هاست . حتی اگر یک بار یا چند بار دیگر مکانی را دیده باشید باز هم تجربه ی دوباره دیدن تازه و جذاب است . این را عکاسی و عکس می گوید . هیچ گاه نشده که از یک مکان در دو زمان مختلف عکس بگیرید و آن دو عکس شبیه به هم باشند . سفر تازه است و تو دیگر هستی و عکس دیگر . یکی از کابوس ها و یا خواب های بدی که می بینم این است که به جای تازه ای رقته ام ، به منظره ای بدیع رسیده ام ، اما دوربینم همراهم نیست . نمی شود برگشت یا نمی توانم برگردم و دوربینم را بردارم . منظر در حال دگرگونی است ، شگفت است ، راه برگشت دور ، و پا ناتوان . در سفر اما برخلاف کابوس ها همه چیز مهیاست . منظر خوب ، آدم های تازه ، زمین مهربان ، آسمان باز و رنگ های درخشان ، چرا که تو فراغ بالی و راه رفتن و راه برگشت به اختیار . مشتاق و رونده به هر سو سرک می کشی و کلیک ... به شرط آنکه حلقه های فیلم یا کارت حافظه به اندازه ی کافی داشته باشی و دوربینت از دستت به زمین نیفتد که این خود کابوسی است به وقوع پیوسته در واقعیت .

 ابراهیم حقیقی >> از دومين شماره فصلنامه عکاسی خلاق

امشب با اکیپ مجله عکس می رم ده ماسوله ، می دونم چندین قول دادم که راجع به هیچ کدوم وقت نکردم بنویسم ، گزارش این تور هم روش!

پی نوشت : فردا جمعه تیم ملی تنیس یا قزاقستان بازی داره البته شخصا شانس کمی رو برای ایران قائلم ولی خب نگاه کردن بازی رامین رضیانی در دوبل که بعد از مدتها برای ایران راکت به دست گرفته و من هم مدتی افتخار شاگردیش رو داشتم خالی از لطف نیست، البته اگه اشکان شکوفی همه چیز رو خراب نکنه...
خلاصه جمعه حتما برید باشگاه انقلاب برای دیدن بازی حتی اگه ببازیم هم بهتون بد نخواهد گذشت، شک نکنید!