حدود ۲ سال قبل همکلاسی داشتم تو کلاس زبان انگليسی نصرت نزديک ونک به اسم آيدا يه روز که نوبت من بود تا راجع به خودم برم پای تخته و حرف بزنم صحبت کشيد به عادتها ، منم گفتم که مثلا يکی از عادات من بستن در بعد از ورود به اتاقه و يکی ديگه هم خوندن حتی شده يک صفحه کتاب توی تخت و درست قبل از خوابه جوری که اگه نخونم خوابم نمی بره ! اينجا بود که آيدا برگشت يه حرفی زد که هنوز هم تو ذهنم مونده : بهتر نيست که آدم چيزی بخونه که چشمهاش باز بشه تا اينکه چيزی بخونه که چشمهاش رو ببنده‌؟